Terwijl de zelfscankassa’s, lopende banden en pinautomaten oververhit raken, de grote supermarkten de hoogste verkoopcijfers halen, mensen met te lange boodschappenlijstjes als een kip zonder kop door de winkel lopen, ongeduldig worden van de lange rij bij de kassa, loop ik een ommetje. Het is de dag voor kerst.
Elke dag opnieuw doet het me goed om te bewegen, zo ook vandaag.
Mijn gedachten hebben de vrije loop. Dat is het mooie van wandelen.
De lucht is donker. Toch zie ik het licht aan de horizon.
Met kerst, zo vind ik, worden veel contrasten duidelijker en uitvergroot; licht en donker, overdaad en schaarste, het leven en de dood.
Terwijl menigeen loopt te stressen over het kerstdiner, het huis dat op orde moet, wat trek ik aan en welk geurtje doe ik op, gaan wij later vandaag naar de begraafplaats. Het is niet iets om me op te verheugen, dat zul je begrijpen, maar toch kom ik er op dit soort dagen graag. Er heerst, hoe verrassend, rust. Wij staan er stil en branden er kaarsjes en voelen de verbinding in de rust.
De donkere dagen voor kerst zijn niet de beste dagen van het jaar voor mij. Het troost me dat ik daarin uiteraard niet de enige ben.
Ik heb letterlijk licht nodig.
Mijn gedachten worden tijdens de wandeling meegenomen naar alle jonge kinderen die dag in dag uit een ouder missen en niet alleen met kerst. Sommige hebben op dit moment nog niet het bewuste besef, maar voelen het des te meer.
Anderen worden het zich steeds meer bewust en zien dat het in andere gezinnen anders is. Er zijn kinderen voor wie het allemaal nog heel vers is en er zijn kinderen die niet anders weten.
Ik gun al die kinderen lichtheid in hun leven waarin de onbevangenheid een diepe deuk op heeft gelopen.
Kerst staat voor mij dan ook in het teken van licht, hoe donker het soms ook kan zijn.
De vraag wat eten we met kerst is hier niet echt een onderwerp, dus daarover geen stress.
Vandaag bak ik een appeltaart en later op de dag koop ik kippendijen bij de kleine winkelier uit Armenië, die zoals hij me zelf tijdens een praatje eerder deze week vertelde ‘hard te moeten werken voor weinig’.
Met liefde snijden we samen de kip en de groente en maken voor de kerstdagen een hele grote pan van de nasi die we zo lekker vinden.
We houden het klein vanavond, kruipen op de bank met een dekentje terwijl de kaarsjes op de piano branden en de houtkachel het huis verwarmt.
Het gemis gaat nooit weg, maar het licht is er altijd.
Ik wens je goede dagen toe.