‘Mama, wat zijn jouw goede voornemens voor het nieuwe jaar?’ was de vraag die mij begin van het jaar werd gesteld.
Ik antwoordde: ‘Ik heb geen goede voornemens’.
Een bucketlist heb ik niet, dry January heb ik niet nodig en goede voornemens daar ga ik nooit speciaal voor zitten aan het begin van het jaar.
Als er iets is dat ik mezelf heb aangewend de afgelopen jaren, dan is het dat ik de lat vooral niet te hoog wil leggen voor mezelf.
Daar komt bij ‘Wat heb je aan goede voornemens als ze vaak toch niet worden nageleefd?’.
Zelf was ik lange tijd niet overtuigd. Wat doe je dan? Vooral twijfelen in mijn geval.
Kan ik dit wel? Durf ik dit? Er waren beren, veel beren op de weg.
Toch zette de vraag over voornemens me aan het denken en riep weer andere vragen in me op.
Wat wil ik?
Waar word ik nou echt oprecht diep van binnen blij van?
In het dagelijks leven is er heel veel waar ik blij van word. Laat ik het in deze blog vooral beperken tot mijn werkzaamheden.
Ten eerste is dat elke week opnieuw mensen mogen begeleiden in een stukje zelfzorg, door hen ontspanningsyoga te bieden. Dit doe ik inmiddels alweer heel wat jaren en geeft me elke week weer ontzettend veel voldoening. Dat blijf ik dan ook doen!
Over mijn andere passie, het schrijven en alles eromheen, daarbij voel ik het vooral borrelen.
Er is alweer mening borreluurtje verstreken de afgelopen weken.
Veel creatieve ideeën kregen een plekje in het schrijfblok.
Er is nog geen structuur in te bekennen, maar wel een gouden draad.
Deze draad is niet nieuw.
Het is de draad die gaat over het schrijven en delen van blogs, van verhalen, verhalen over de weg tussen nieuw leven en de dood, verhalen over jij en ik, over mensen, korte of langere teksten, voor velen herkenbaar, soms kwetsbaar en altijd afkomstig uit mijn eigen pen.
Noem het in deze tijd ouderwets. Ik geef er veel liever de woorden, puur, persoonlijk, verbindend en betekenisvol aan.
Het schrijven is de draad die mij persoonlijk de afgelopen jaren enorm heeft geholpen op een soms voor mijn gevoel onbegaanbaar pad.
Bang ben ik veel minder, veel eerder blij en dankbaar dat schrijven mij onderweg heeft geholpen en mede brengt waar ik nu sta.
De afgelopen jaren heb ik ook hierdoor geleerd, dat beren me niet helpen maar juist belemmeren.
‘Mijn hart blijven volgen … elke dag opnieuw’ dat is wat ik wil blijven doen en daarvoor heb ik echt geen goede voornemens nodig.