Blog - Stipjes aan de horizon

Foto’s en verhalen

16 september 202431 augustus 2024

Het is nog vakantie. Het einde is in zicht. Na een lange wandeling trakteer ik mezelf op een heerlijk kopje cappuccino.

‘Foto’s en verhalen’ zijn woorden die in me opkomen.
Ze krijgen een plek in het schrijfblok dat altijd met me meereist. Het schrijfblok en de cappuccino worden voor de eeuwigheid vastgelegd.

Ik mijmer wat terwijl de warme wind nou niet echt verkoelend werkt. De vakantieperiode is voor mij een tijd van reflectie. De bergachtige omgeving waar ik me bevind is hier heel helpend bij.

Er ontstaat nieuwe ruimte, ruimte voor doelen en ideeën.

Dit vind ik het allerleukst!

De vraag: Wat vind ik nou het allerleukst ’als het om schrijven gaat?’ stel ik mezelf ook.

Over het antwoord hoef ik niet lang na te denken.
Dat is blogs schrijven.

Op mijn laptop staan vele foto’s waarbij ik een mooi verhaal zou kunnen schrijven. Ik weet zeker dat dat voor veel mensen geldt.

Maar laat ik me voor nu beperken tot mensen die er in de zakelijke sfeer al heel lang wat mee willen, maar geen stap verder komen. Er is geen tijd voor mooie verhalen, laat staan dat er ideeën zijn voor een raak verhaal. En oh wat zou het mooi zijn om beelden kracht bij te zetten, het verhaal erachter te delen, de lezer mee te nemen in de wereld van product, dienst, mensen en ervaringen.

Het is heel gemakkelijk om die beelden lekker te laten. Ze verkleuren immers niet. Er is meer dan genoeg werk en te weinig tijd of er is wel tijd maar niet genoeg werk.

In beide gevallen blijft een feit dat verbinding met je doelgroep nodig is en nodig blijft.

Waarom zou je een blog schrijven?

Bloggen over jezelf of de mensen in je organisatie zorgt voor authenticiteit en herkenning. Het is zo’n mooie ingang om je doelgroep mee te nemen:

in jouw verhaal
in wat je als organisatie of ZZP-er doet
in enthousiasme en expertise
in passies en perikelen
in successen en stippen aan de horizon
in hobbels en strubbelingen
in wat je voor mensen kunt betekenen
in wat voor jou en je werk zo bijzonder maakt

Heb jij er ooit over gedacht om foto’s met verhalen te gaan delen?
Niet een keer, maar regelmatig?
Kun je wel wat hulp gebruiken?

Waarom ik je kan helpen met blogs schrijven?

Ruim 20 jaar was ik werkzaam in het bedrijfsleven.
Vele schrijfkilometers maakte ik daar. Ik leerde vooral door te luisteren en me te verdiepen in de klant, om vervolgens woorden te geven aan de boodschap die passend was bij de situatie.

Ik verliet het bedrijfsleven en begon creatief te schrijven.
Ook superleuk om te doen. Het mooie aan blogs is dat het een mengeling van creatieve en zakelijke teksten is.

Als er iets is dat ik de afgelopen jaren heb geleerd dan is het wel ‘om hulp vragen’.
Hulp heeft me zoveel verder gebracht dan dat ik ooit voor mogelijk hield. Het zorgt voor groei, zowel op persoonlijk als op zakelijk vlak. Zonder hulp zou ik nu niet staan waar ik nu ben.

Hoe mooi is het dat ik op mijn beurt weer mensen kan helpen met het schrijven van de mooiste blogs. Daar word ik blij van!!

Dus wil je mensen bereiken door te bloggen met een boodschap en word jij nou niet echt blij van schrijven?

Vraag hulp en neem contact met me op.

Dank je wel tijd!

16 september 20241 juni 2023

Het is vandaag 1 juni. Opeens bedacht ik me vanochtend aan de keukentafel, tijdens het bijwerken van mijn website…. Wat is er dan ook alweer? Er is iets maar ik weet niet wat?

Toch wel! vandaag is het precies 6 jaar geleden.
Het was de dag van het begin van weer een rollercoaster in mijn leven. Een dag die weliswaar niet in mijn geheugen gegrift is, want anders had ik het vanochtend meteen bedacht. Het was de dag waarop ik een klein knobbeltje in mijn borst voelde.

Aan mensen, aan gezinnen die geraakt zijn door kanker hoef ik niet uit te leggen hoe groot de impact is. Op het moment waarop de rollercoaster-reis start, heb je eigenlijk geen flauw idee. Dat is maar goed ook.

Toch kan ik nu, 6 jaar later zeggen: ‘Ik ben een rijk mens.’
Ik zeg het hardop. Hoewel gezondheid iets heel ongrijpbaars wordt op het moment dat je je vitaal en sterk voelt en er een ziekte in je is, die ook nog eens levensbedreigend is, voel ik diep van binnen dat ik een gezegend mens blijf.

Ik was het namelijk al, echter heeft de ziekte met alle impact en gevolgen van dien, mijn nog meer doen beseffen hoe kostbaar het leven is. Het heeft me doen beseffen hoe belangrijk de verbinding met mensen voor mij is, terwijl ik ook iemand ben die de stilte van alleen zijn nodig heeft om op te laden. Het doet me beseffen hoe belangrijk ‘ tijd’ eigenlijk is in ons leven.

Veel mensen, en het lijken er steeds meer te worden, zijn dagelijks met de tijd in gevecht. Ze lopen zichzelf voorbij en komen zichzelf tegen. Ook ik ben mezelf heel vaak tegengekomen de afgelopen jaren. Niet omdat ik dagelijks met de tijd in gevecht was, maar omdat ik bewust ervoor gekozen heb tijd te nemen voor rouw en om mezelf zo ongeveer opnieuw te ontdekken. Nee, dat heb ik niet alleen gedaan. Ik heb hulp gezocht, gevraagd, gevonden en gekregen. Zonder die hulp, zou ik nu niet zo in mijn schoenen staan.

Nee, ik sta niet elke dag stabiel in mijn schoenen. Kanker raakte iets in mij, het maakt labiel, onzeker en angstig en nog maar niet te spreken over de impact van naweeën en bijwerkingen van behandelingen.

Ik heb het grote geluk, dat ik heb mogen ontdekken dat schrijven mij persoonlijk helpt in mijn verwerking, het geeft me namelijk houvast. Het is niet, omdat mijn hersenen na alles wat er is gebeurd niet meer werken als daarvoor. Het is, omdat ik de ruimte heb genomen om creativiteit een kans te geven om aangeraakt te worden, zonder dat ik me er echt van bewust was.

Ik heb uren, uren en uren alleen gewandeld of alleen maar gekleurd. Gekleurd? Ja gekleurd. Ook de kleuren van de potloden op het papier zorgden letterlijk voor kleur en voor ruimte in mijn hoofd, ruimte voor woorden die ik door te schrijven een plek geef. Ik begon te bloggen, gaf woorden aan wat ik beleefde en ervoer en gaandeweg de tijd begon ik met het schrijven van gedichtjes en spreuken.

‘stipjes aan de horizon’, een nieuwe website werd bijna 2 jaar geleden geboren en inmiddels werk ik als zzp-er, schrijf zakelijk in opdracht voor zzp-ers, bedrijven en organisaties en ontwerp en verkoop wenskaarten, ook voor bedrijven en organisaties. Nee, nooit heb ik in mijn leven bedacht dat het een missie zou worden, een missie om de wereld mooier te maken met woorden die mensen met elkaar verbinden.

Inspiratie

Het gewone dagelijkse leven is wat mij voedt. Er is veel dat mij inspireert, zoals de natuur, mijn kind en ook boeken.

Het boek ‘De Keuze’ van Edith Eger heeft me nog meer doen beseffen dat er wel degelijk veel keuzes te maken zijn in het leven, ook al denk je dat dat niet zo is. Haar boek heeft mij enorm geholpen en mede voor een ommekeer gezorgd, een ommekeer weer naar vertrouwen in mijzelf, mijn lijf, mijn rol als moeder en in het leven. Een boek als dit is voor mij persoonlijk ook een voorbeeld van hulp, zelfzorg en nieuwe ontdekkingen doen die er toe bijdragen dat mijn leven, dat ons leven nieuwe richting en ander perspectief kreeg. Het heeft er mede voor gezorgd dat ik mijn passie voor schrijven heb herontdekt.

Meer nog is het de tijd die me gegeven is voor verbinding en gesprekken met alle bijzondere mensen om mijn heen en ook hen die ik ontmoet heb door het waardevolle vrijwilligerswerk dat ik ben gaan doen en de yogalessen die ik wekelijks geef.

Al deze mensen, het zijn er veel, kleuren mijn stipjes aan de horizon en zorgen voor dierbare en tijdloze herinneringen.

Ik schreef vanochtend het onderstaande gedicht:

‘Tijd’

dank je wel ‘tijd’
dat ik je heb gekregen
dat je er altijd voor me bent
je was er
om me te helpen
mijn wonden te helen
het verdriet te delen
ik wil je nog lang niet missen
jij kostbare tijd

Ruimte nemen

12 september 202419 januari 2023

Soms vraagt het leven eigenlijk om een ander tempo. Voor velen is het het eigen lijf door ziekte, ziekte of het overlijden van een naaste dat een signaal geeft. De impact van verlies en rouw is groot en raakt niet alleen het hart, maar vaak ook het lijf.

meebewegen

Van een misschien wel vol en druk bestaan van werkzaamheden en activiteiten die vaak vanuit de gewoonte worden gedaan, wordt er opeens gevraagd – of je wilt of niet – om werk of gewoontes los te laten en mee te bewegen met wat zich aandient. Er is niemand die je voorbereidt op wat er gaat komen. Wat vanzelfsprekend was is het opeens niet meer. Je mag er uiteindelijk helemaal je eigen weg in vinden, met of zonder ondersteuning, met vallen en opstaan. Het is een helse klus voor jou en voor je omgeving.

ziekte

Ik kan alleen maar voor mezelf spreken en mijn persoonlijke ervaring delen. Door ziekte werd ik nogmaals en nog meer gevraagd om te vertragen. Niet dat mijn leven een grote aaneenschakeling was van ‘automatische piloot activiteiten’, maar wel van ingrijpende gebeurtenissen die maakten dat ik meer aan het overleven dan aan het leven was.

ruimte is mijn redding

Ruimte is voor mij persoonlijk de redding geweest, ruimte die ik mezelf heb leren gunnen, ruimte om nog meer de innerlijke rust te vinden, om nieuwe ervaringen op te doen en om niet alleen maar te overleven, maar om weer echt te leven. Zo vond ik persoonlijk veel voldoening in schrijven.

bewuste keuze

Deels is ‘ruimte inbouwen’ inmiddels ook een bewuste keuze, omdat ik het nodig heb. Het is belangrijk voor mij. Ondanks meer rust in mijn leven is er wel eens stress en die stress wil ik de ruimte kunnen blijven bieden om tot rust te komen.

ruimte maken en ruimte nemen

Dat kan alleen ik doen door ruimte te maken of te nemen waar het kan. Ik heb, mede door beoefening van yoga, nog meer leren voelen wanneer ik tegen een grens aanloop en kies nog bewuster voor waar ik energie in steek.

Inmiddels, een aantal jaren verder durf ik hardop te zeggen dat het ruimte is die mij toekomt om er te kunnen zijn vooral voor mezelf en daardoor beter voor de mensen die mij dierbaar zijn en nodig hebben.

Zelfzorg pur sang.

Geen luxe, maar noodzaak.

Meer blogs lezen? Klik -> Blog

Meeleven helpt

16 september 20241 november 2022

Toen ik tijdens een wandeling in de natuur mijmerde over een nieuwe blog kwam de titel ‘meeleven helpt’ in me op. Want ik heb de overtuiging dat dat zo is. Dat is ook een van de redenen waarom ik doe wat ik doe en er in deze blog aandacht aan schenk.

De schrijfsels die ik schrijf en de kaarten die ik maak, creëer ik omdat ik zelf heb mogen ervaren en ervaar, hoe waardevol het is dat er wordt meegeleefd en om zelf mee te leven met een ander. Toen ons gezin twee keer getroffen werd door de ziekte kanker heb ik dit heel sterk mogen ervaren. Meeleven helpt namelijk echt en het sturen van een kaartje is daar maar een klein en simpel voorbeeld van.

Je kunt altijd helpen
Ik heb het al vaker ‘geroepen’; Je kunt altijd helpen! Mijn eigen proces van woorden geven aan en rond verlies is ontstaan, omdat ik zoekende was. Zoekende naar een houvast dat niemand mij kan geven. Een houvast waar ik op terug kan vallen, een houvast dat me helpt om de rust en stilte in mezelf te hervinden, omdat deze weer eens zoek was door allerlei gebeurtenissen om me heen. Het schrijven is elke dag weer een cadeautje aan mezelf. Ik help mezelf hiermee.

We hebben elkaar nodig
En ja, je kunt ook altijd een ander helpen ook al heb je het gevoel even niet te weten hoe. Laat je gevoel spreken door het kleinste gebaar, laat weten dat je er bent voor de ander die het moeilijk heeft, eenzaam is, zich alleen voelt, pijn of verdriet heeft. En oh wat is het soms lastig om de juiste woorden te vinden.

Ik schreef het gedicht troosten, omdat verlies geen plekje nodig heeft, maar troost.

laat mij je troosten
laat mij er altijd voor je zijn
om je hand vast te houden
je tranen te zien stromen
eindeloos naar je te luisteren

laat mij je troosten
laat mij er altijd voor je zijn
om je te helpen omarmen
te leven met de pijn

Troosten is ook een prachtige vorm van helpen.
We zeggen niet snel ‘ik troost je wel’, terwijl we het wel degelijk doen. We leven mee en helpen daardoor. Want door te troosten voel je zelf en laat je de ander voelen, dat je er voor hem of haar bent.

Het is een geweldig gebaar dat helpt om pijn te verzachten.

De glans is eraf

16 september 202419 juni 2022

‘De glans is eraf’.

Na het verlies van een dierbare hoor je mensen dit wel eens zeggen. Ik kan het beamen. Het leven weer glans geven, kan dat wel? Als werkelijk bijna alles verandert na het verlies van je liefste, waar sta je zelf? Het fundament van het leven verzakt nogal. En wat doe je als het fundament wankel is?

overleven

Pffff, als ik terugdenk aan die tijd, dan was ik daar helemaal niet mee bezig. Ik was alleen maar bezig om te overleven in de chaos van rouw. Zelf werd ik vervolgens ziek. BAM! Het heeft wel een tijdje geduurd hoor, voordat de palen van het fundament weer wat stevigheid boden. De bodem was te drassig. Een aantal jaren verder ben ik inmiddels. Het leven staat niet als een huis, maar ik voel het weer; Ik voel dat ik leef in plaats van dat ik overleef. Niet dat het een gevecht is geweest, maar wel een zoektocht.

Niet vanzelf

De nieuwe palen en de glans die komen echt niet vanzelf. Ze vragen veel innerlijke kracht, bezinning, creativiteit en kleur in mijn geval. Meer glans vond en vind ik door veel meer te ‘zijn’ in plaats van te ‘doen’. Veel dat er al was heeft weer glans gekregen. Schrijven is daar een voorbeeld van.

Ik word een gelukkiger mens van schrijven en creëren. Hierdoor help ik mezelf.

Wat ik schrijf en maak vind je op markten en braderieën waar ik de producten aanbiedt. De woorden gaan over aandacht, komen uit het hart en zijn om op te sturen, in te vullen, in te lijsten, in een houder ergens neer te zetten of te laten bezinken. Het papier is er om jouw woorden een plek te geven.

Moge de woorden jou of een ander inspireren, troosten, steunen en de aandacht geven die nodig is om de glans te blijven zien of het leven meer glans te geven.

Het komt voor de bakker

16 september 202417 maart 2022

‘Elke week een cake bakken’. Het is de gelijknamige titel van de actie die we thuis zijn begonnen voor het goede doel. Het is een kleine druppel op een grote gloeiende bakplaat. Dat besef ik me maar al te goed. Tegelijkertijd zijn we binnen een week het streefbedrag al gepasseerd. We kunnen helpen.

Samen bakken we elke woensdagmiddag na schooltijd een hele lading cakes. We vinden het leuk om te doen en worden er blij van. We letten erg op met de ingrediënten, want zij bepalen de uitkomst. Niet meer doseren dan nodig is, is de basis om de smaak het meest tot zijn recht te laten komen.

verhaal vertellen

Zo is het ook met het schrijven van teksten. Je kunt wel een verhaal willen vertellen, maar als de verhoudingen niet kloppen dan kan het zomaar mislukken. Gebakken lucht verkopen is immers niet wat je wilt.

Herken je dat? Je zou het liefst elke maand een blog schrijven en mensen meenemen in je verhaal, in waar jij zo goed in bent, in je drive, je passie of misschien wel je levensmissie. Maar ja, je bent van vele markten thuis, maar van teksten schrijven bak je helemaal niks.

Ik help je mee

Ik help je graag mee. Ik luister naar je, naar jouw verhaal. Samen komen we door te sparren tot een rode draad. Wat is de boodschap? Waarom wil je die delen? Wat maakt jou zo uniek? Met alle ingrediënten uit ons gesprek ga ik aan de slag. Ze vormen het basisrecept om te kunnen gaan schrijven voor jou.

Tijd nemen

Ik neem de tijd om ideeën te laten borrelen, zie het als een gistingsproces, woorden na laten klinken en te luisteren naar mijn creativiteit. Dan komt er op een gegeven moment een flow, die maakt dat ik ga mixen en vervolgens snel de pen pak en ga schrijven. Het is een soort bakproces met woorden. Teksten mogen niet te lang mag zijn, want dan verliest de tekst zijn kleur. Zijn ze te kort, dan komt het verhaal niet uit de verf.

Merk je het? Ik houd van beeldspraak. Ik denk in beelden. De beelden zet ik om in woorden. Dat gaat, eenmaal begonnen meestal vloeiend, doordat ik er net als met bakken heel veel creativiteit in kwijt kan. Ook als ik schrijf is de uitkomst altijd weer anders en word ik er meestal blij van. Dat laatste is voor mij belangrijk, want als ik dat ben, dan ben ik tevreden over de woorden die ik geschreven heb.

Is jouw blijdschap ver te zoeken als het om schrijven gaat? Heb je geen tijd? Loop jij vast in je ideeën om te gaan bloggen over je onderneming, komt er niks terecht van het up to date brengen van je webteksten of heb je voor een ander doeleinde een passende zakelijke, creatieve tekst of misschien wel persoonlijke tekst nodig?

Hier lees je meer over wat ik hierin voor je zou kunnen betekenen.
En nog belangrijker, waarom ik dat doe en hoe ik ertoe gekomen ben.

Van balen naar bloggen

16 september 202416 december 2021

‘Renate, ik wil dat jij me helpt elke maand een blog te schrijven.’ Je zult begrijpen dat deze woorden mij als muziek in de oren klonken. Blij verrast was ik.

maandelijks bloggen

Het zijn de woorden van iemand uit mijn netwerk die zich bij me meldde nadat ze van me hoorde dat ik in opdracht blogs ga schrijven. Naast dat ik teksten voor haar nieuwe website ga schrijven ga ik haar helpen bij maandelijkse blogs. Niet veel later volgde er nog iemand met dezelfde wens. Ik word er heel erg blij van.

blok aan je been

In beide gevallen gaat het om vrouwen met passie voor hun vak die als coach aan de slag gaan. Zij lopen warm voor het werken met mensen, hen te begeleiden en hen het beste uit zichzelf naar boven te laten halen.

Blogs schrijven vinden ze heel belangrijk maar zal een blok aan hun been worden, omdat ze er geen energie van krijgen. Ze willen wel maar kunnen niet. Schrijven is niet waar ze echt blij van worden.

herkenning

Herken je dit?

Je hikt er tegenaan om te gaan schrijven, beleeft er geen plezier aan, omdat het je ontbreekt aan inspiratie en creativiteit. Daarnaast gun je jezelf er de tijd niet voor. Dit alles resulteert in helemaal geen blog in plaats van elke maand een blog. Toch blijft het aan je knagen, want je weet bloggen op waarde te schatten, omdat bloggen zorgt voor een waardevolle verbinding met je bestaande en potentiële doelgroep.

Wordt voor jou de keuze, net als deze coaches, gemakkelijker als ik je help met bloggen? Mooie verhalen schrijven is mijn passie.

van bloggen naar bloeien

Bloggen over jezelf of de mensen in je organisatie zorgt voor authenticiteit en is zo’n mooie ingang om je doelgroep mee te nemen:

in jouw verhaal
in wat je als organisatie of ZZP-er doet
in enthousiasme en expertise
in passies en perikelen
in successen en stippen aan de horizon
in hobbels en strubbelingen
in wat je voor mensen kunt betekenen
in wat voor jou je werk zo bijzonder maakt

samenwerken

Je voelt dat je jouw verhaal wilt delen. Dat mooie verhaal dat maken we samen door in gesprek te gaan, bij voorkeur op jouw werkplek. Door in volle aandacht te luisteren naar jouw verhaal en mijn oprechte interesse zet ik vanuit bevlogenheid, betrokkenheid en vooral empathie jouw woorden en input om in een blog.

Doordat je jouw woorden in mijn vertrouwde handen geeft, kun jij je nog meer focussen op waar jij zo goed in bent. Samen werken we op deze manier aan jouw ‘stip aan de horizon’, aan jouw verhaal.

Eenmaal de weg ingeslagen om maandelijks te bloggen maakt dat je constructief blijft zaaien. Door te blijven delen wordt daardoor de bodem voor bloei van je bedrijf rijkelijk gevoed.

Renate, ik wil heel graag elke maand een mooi verhaal publiceren.
Wil jij me helpen?

Neem contact met me op!

MAIL: info@stipjesaandehorizon.nl

of

BEL 06-11 854 824

Passie voor schrijven

16 september 202429 november 2021

‘Hoe begin je de allereerste blog voor een splinternieuwe website?’ Dat was de vraag die ik mezelf stelde onlangs.

Opeens kwam Nelson Mandela voorbij in mijn gedachten. Mandela is voor mij een van de grote voorbeelden van mensen die tegenslag in het leven een positieve wending heeft gegeven in de rest van zijn lange leven.

Ik ging op zoek naar citaten van hem en vond er de volgende:

‘Passie vind je niet door het klein aan te pakken, door genoegen te nemen met een leven dat minder is dan het leven dat je zou kunnen leiden’.

Niet saai

Zo, die komt wel binnen. De afgelopen jaren van mijn leven waren alles behalve saai te noemen. Er gebeurde veel, heel veel, te veel zou ik bijna willen zeggen. Binnen een periode van vijf jaar stapelden ingrijpende life events tussen nieuw leven, ziekzijn en de dood zich op, mooie maar vaak ook ingrijpende en minder mooie episoden speelden zich af in mijn en ons leven.

Als alles verandert

“Het leven dat ik zou kunnen leiden”…..geen idee. Als het leven een wending neemt die alles verandert, dan leid je zeker niet het leven dat je zou kunnen leiden. Ik heb geen idee hoe het leven dat ik zou kunnen leiden er wel uit zou zien natuurlijk. Niemand heeft dat.
Ik werd door ziekte en het overlijden van mijn partner alleenstaande ouder. Onze zoon was amper 3 jaar oud. Ons gezin veranderde, mijn rol veranderde, ons totale leven veranderde en twee jaar later ook mijn gezondheid. Ik kreeg de diagnose borstkanker. Weer een fundament dat inzakt.

Het leven gaat door

Hoe het fundament weer verstevigen? Mijn leven gaat door gelukkig en wat ben ik dankbaar dat ik leef. Dat ik ooit in mijn leven op een punt zou belanden een website vol hoop en enthousiasme en met liefde voor taal te lanceren had ik nooit kunnen dromen. Neem ik, zoals Mandela het verwoordde ‘genoegen met een leven dat minder is dan het leven dat ik zou kunnen leiden?’. Nu kan ik volmondig zeggen: Nee.

Diepe dalen
De dalen waren de afgelopen jaren soms erg diep, de uitzichten bij vlagen donker, de bergen steil en bijna onbegaanbaar. Veel rust en ruimte, wandelen in de natuur, schrijven en kleuren en hulp in brede zin, gaven me de ingang om te werken aan mijn eigen ‘zijn’, mijn welzijn, mijn gezondheid, mijn gezin, mijn nieuwe leven en aan mijn eigen stippen aan de horizon. Dank ben ik velen verschuldigd.

Nieuwe paden
Tijdens mijn chemotherapie-behandelingen deed ik mee aan een wetenschappelijk onderzoek, waarin ik gevraagd werd elke dag over dankbaarheid te schrijven. Dit heeft mij enorm geholpen en het schrijfzaadje dat er al was gevoed. Dat ik inmiddels een nieuwe passie had gevonden, staat buiten kijf. Schrijven is als voeding voor mijn innerlijk welzijn geworden.

Nieuwe paden kwamen op mijn dwaaltocht door de soms dikke mist tevoorschijn. Voor op mijn andere website www.rustdooryoga.nl ging ik blogs schrijven. ‘Verhalen over wandelen, struinen en dwalen’, zo noemde ik ze. Blogs over het dagelijks leven, bewustwording en mijn weg die ik bewandelde na de diagnose kanker.

Mensen verbinden
Stipjes aan de horizon komt niet alleen voort uit mijn persoonlijke stippen, maar is nog meer ontstaan om mensen met elkaar te verbinden door verhalen.

De verhalen gaan over mensen, mensen die ‘hun eigen stip aan de horizon’ willen uitdragen door het beroep dat ze uitoefenen, die het verschil willen maken vanuit hun innerlijke bevlogenheid en passie, die verhalen voor of over een dierbare op schrift wensen, die een verhaal uit een verleden een plek op papier willen geven voor hun kinderen of een nieuwe generatie, kortom, verhalen die verbinden en echt ergens over gaan.

Korte spreuken
Ook schrijf ik piepkleine verhalen in de vorm van gedichten en quotes en publiceer ze op sociale media.
Vaak zijn de teksten woorden die de wereld kleuren. Ze kunnen troost bieden, een hart onder de riem steken, nieuwe inzichten geven, iemand feliciteren of meer rust in je dag brengen. Ze gaan over wat ons mensen allemaal raakt en zorgen voor verbinding met elkaar of meer verbinding met jezelf.