Renate

In mijn brein hangt elke dag mist.
Het is geen pretje, confronterend en de realiteit, elke dag.

‘Hersenmist’ was het eerste woord dat in mij opkwam toen ik eerder in de week voor dag en dauw de achterdeur opende. De lucht was wit en zat potdicht. Dikke mist. In de loop van de ochtend schijnt de zon volop hier in het prachtige Twentse land. De mist is verdwenen.

Life events en chemotherapie bij kanker hakken erin, evenals hersenmist.

Niemand die deze mist ziet hangen bij mij, maar hij is er dagelijks.

Inmiddels heb ik er mee leren leven, zoals met zoveel meer.

Dagelijks word ik geconfronteerd met het feit dat concentratie en het korte termijn geheugen niet meer zijn geworden zoals ze waren.

Het zet me aan het denken.

Vaak hoor je het, nadat een dierbare is overleden ‘Het wordt nooit meer zoals het was’. Ik kan het beamen, maar erin blijven hangen brengt me niet verder in het leven.

Is dit niet het leven? Het vraagt ons elke keer opnieuw om mee te bewegen. En laat dat nou juist een van de moeilijkste zijn zodra er iets ingrijpends gebeurt.

Het vraagt in mijn geval zoeken naar een manier om nieuwe richting te geven binnen de mogelijkheden, ‘want het wordt immers nooit meer zoals het was’.

Het is de realiteit die ik onder ogen mag zien.

Hiervoor is geen mooi handboek of een website waar je informatie vindt over hoe je dit het beste zou kunnen in je eigen situatie.

Hier heb ik mezelf en tijd voor nodig.

Wie ben ik, wat kan ik, wat wil ik en hoe wil ik dat?

De bovengenoemde vragen schrijf ik nu, heel wat jaren later,  even gemakkelijk op. In den beginne had ik geen idee.

Ik deed maar wat! Was verdwaald. Had het gevoel de regie over mijn eigen leven kwijt te zijn.

Inmiddels heb ik de afgelopen jaren mijn weg wel gevonden ….. ben mijn eigen reisleider geworden.

Had vaak met hobbels onderweg van doen, maar altijd zoveel mogelijk in verbinding met wat ik nodig had, wat goed was voor mij en voor ons.

Het is een levensles die echt niemand je kan leren, maar waarbij er gelukkig veel mensen zijn die je daarbij kunnen helpen.

Ik heb de afgelopen jaren ontdekt dat schrijven voor mij een van de mooie en waardevolle bezigheden is die wel kan. Het vraagt vooral creativiteit, iets wat de laatste jaren veel ruimte heeft gekregen.

Ik beleef er ontzettend veel plezier aan en zie zoveel mogelijkheden.

Ook weet ik inmiddels dat er altijd stipjes aan de horizon zijn, ondanks de soms dikke mist.

Lees er alles over op de website www.stipjesaandehorizon.nl

‘Mama, wat zijn jouw goede voornemens voor het nieuwe jaar?’ was de vraag die mij begin van het jaar werd gesteld.

Ik antwoordde: ‘Ik heb geen goede voornemens’.

Een bucketlist heb ik niet, dry January heb ik niet nodig en goede voornemens daar ga ik nooit speciaal voor zitten aan het begin van het jaar.

Als er iets is dat ik mezelf heb aangewend de afgelopen jaren, dan is het dat ik de lat vooral niet te hoog wil leggen voor mezelf.

Daar komt bij ‘Wat heb je aan goede voornemens als ze vaak toch niet worden nageleefd?’.

Zelf was ik lange tijd niet overtuigd. Wat doe je dan? Vooral twijfelen in mijn geval.
Kan ik dit wel? Durf ik dit? Er waren beren, veel beren op de weg.

Toch zette de vraag over voornemens me aan het denken en riep weer andere vragen in me op.

Wat wil ik?
Waar word ik nou echt oprecht diep van binnen blij van?

In het dagelijks leven is er heel veel waar ik blij van word. Laat ik het in deze blog vooral beperken tot mijn werkzaamheden.

Ten eerste is dat elke week opnieuw mensen mogen begeleiden in een stukje zelfzorg, door hen ontspanningsyoga te bieden. Dit doe ik inmiddels alweer heel wat jaren en geeft me elke week weer ontzettend veel voldoening. Dat blijf ik dan ook doen!

Over mijn andere passie, het schrijven en alles eromheen, daarbij voel ik het vooral borrelen.
Er is alweer mening borreluurtje verstreken de afgelopen weken.

Veel creatieve ideeën kregen een plekje in het schrijfblok.

Er is nog geen structuur in te  bekennen, maar wel een gouden draad.

Deze draad is niet nieuw.

Het is de draad die gaat over het schrijven en delen van blogs, van verhalen, verhalen over de weg tussen nieuw leven en de dood, verhalen over jij en ik, over mensen,  korte of langere teksten,  voor velen herkenbaar, soms kwetsbaar en altijd afkomstig uit mijn eigen pen.

Noem het in deze tijd ouderwets. Ik geef er veel liever de woorden, puur, persoonlijk, verbindend en betekenisvol aan.

Het schrijven is de draad die mij persoonlijk de afgelopen jaren enorm heeft geholpen op een soms voor mijn gevoel onbegaanbaar pad.

Bang ben ik veel minder, veel eerder blij en dankbaar dat schrijven mij onderweg heeft geholpen en mede brengt waar ik nu sta.

De afgelopen jaren heb ik ook hierdoor geleerd, dat beren me niet helpen maar juist belemmeren.

‘Mijn hart blijven volgen … elke dag opnieuw’ dat is wat ik wil blijven doen en daarvoor heb ik echt geen goede voornemens nodig.

Terwijl de zelfscankassa’s, lopende banden en pinautomaten oververhit raken, de grote supermarkten de hoogste verkoopcijfers halen,  mensen met te lange boodschappenlijstjes als een kip zonder kop door de winkel lopen, ongeduldig worden van de lange rij bij de kassa, loop ik een ommetje. Het is de dag voor kerst.

Elke dag opnieuw doet het me goed om te bewegen, zo ook vandaag.

Mijn gedachten hebben de vrije loop. Dat is het mooie van wandelen.

De lucht is donker. Toch zie ik het licht aan de horizon.

Met kerst, zo vind ik, worden veel contrasten duidelijker en uitvergroot; licht en donker, overdaad en schaarste, het leven en de dood.

Terwijl menigeen loopt te stressen over het kerstdiner, het huis dat op orde moet, wat trek ik aan en welk geurtje doe ik op, gaan wij later vandaag naar de begraafplaats. Het is niet iets om me op te verheugen, dat zul je begrijpen, maar toch kom ik er op dit soort dagen graag. Er heerst, hoe verrassend, rust. Wij staan er stil en branden er kaarsjes en voelen de verbinding in de rust.

De donkere dagen voor kerst zijn niet de beste dagen van het jaar voor mij. Het troost me dat ik daarin uiteraard niet de enige ben.

Ik heb letterlijk licht nodig.

Mijn gedachten worden tijdens de wandeling meegenomen naar alle jonge kinderen die dag in dag uit een ouder missen en niet alleen met kerst. Sommige hebben op dit moment nog niet het bewuste besef, maar voelen het des te meer.

Anderen worden het zich steeds meer bewust en zien dat het in andere gezinnen anders is. Er zijn kinderen voor wie het allemaal nog heel vers is en er zijn kinderen die niet anders weten.

Ik gun al die kinderen lichtheid in hun leven waarin de onbevangenheid een diepe deuk op heeft gelopen.

Kerst staat voor mij dan ook in het teken van licht, hoe donker het soms ook kan zijn.

De vraag wat eten we met kerst is hier niet echt een onderwerp, dus daarover geen stress.

Vandaag bak ik een appeltaart en later op de dag koop ik kippendijen bij de kleine winkelier uit Armenië, die zoals hij me zelf tijdens een praatje eerder deze week vertelde ‘hard te moeten werken voor weinig’.

Met liefde snijden we samen de kip en de groente en maken voor de kerstdagen een hele grote pan van de nasi die we zo lekker vinden.

We houden het klein vanavond, kruipen op de bank met een dekentje terwijl de kaarsjes op de piano branden en de houtkachel het huis verwarmt.

Het gemis gaat nooit weg, maar het licht is er altijd.

Ik wens je goede dagen toe.

‘Je moet door. Je hebt geen keuze.’

Heel vaak hoor ik deze woorden.

Ze werden, en soms nog,  ook wel eens tegen mij gezegd.

Voor mij hebben de woorden altijd al iets heel ‘unheimisch’, iets onbestemds, maar ik kon lange tijd niet precies de vinger op leggen.

Het antwoord is, zo zeg ik nu, heel simpel.

Het leven stond stil

Persoonlijk is het in mij nooit opgekomen om dit te zeggen, omdat ik niet weet waarom ik door zou ‘moeten’.

Ik WIL helemaal niets liever dan doorgaan, is het niet voor mezelf dan wel voor mijn kind, mijn dierbaren en voor de hele wereld. Mijn leven houdt namelijk niet op na de dood van mijn lief en de diagnose kanker bij mezelf.

Stil stond het wel. Dat is weldegelijk wat anders.

Deze grote veranderingen lieten, zo dacht ik, onze toekomst aan diggelen vallen. Vaak lagen we tussen die diggelen.

Hoe er weer uit op te staan, soms had ik geen idee. Ik was meer aan het overleven dan aan het leven.

Anders stilstaan

De tijd heelt echt niet alle wonden. Al vaker schreef ik dat ik dat ook helemaal niet wil. De wonden getuigen van de verbinding die altijd zal blijven.

Ze zijn wel meer geheeld, doordat een andere draad van mijn leven meer aandacht heeft gekregen.

Ik ging schrijven.

Voor mij betekende dit, dat ik op een andere manier ook stil ben gaan staan en ruimte maakte voor de eigenlijk onbeschrijflijke gevoelens en de ongelofelijke impact die verlies in het dagelijks leven met zich meebrengen. Het zijn er nogal wat.

Het schrijven is voor mij een vorm van creëren, van creativiteit geworden. Het gaf en geeft me, naast zoveel meer, ook plezier in het leven. Het zorgt voor een blij gevoel.

Blij

Dat blije gevoel is voor mij de richtingaanwijzer die me elke dag opnieuw helpt en doet beseffen dat de weg van moeten naar willen, de weg van het hoofd naar het hart is.  

En ja, er zijn zeker dingen die in ieder leven dagelijks of af en toe ‘moeten’ gebeuren, dat klopt helemaal. We ontkomen er niet aan.

Hoe vaker je zegt: ‘Ik wil de afwas doen’ en het ook gaat doen, hoe leuker je het misschien wel gaat vinden.

Als je het moet, is de weerstand al voelbaar en wil je er ook geen tijd aan besteden. Zo simpel is het.

Zodra je beseft dat je in het dagelijks leven het woord ‘moeten’ in veel zinnen kunt vervangen door ‘willen’ , zul je er tijd voor maken en het ook anders gaan beleven. Je verlegt de intentie.

Ik zeg dan ook;

‘Ik wil leven! Mijn leven is namelijk veel te leuk.
Daar maak ik graag tijd voor.’

Het is nog vakantie. Het einde is in zicht. Na een lange wandeling trakteer ik mezelf op een heerlijk kopje cappuccino.

‘Foto’s en verhalen’ zijn woorden die in me opkomen.
Ze krijgen een plek in het schrijfblok dat altijd met me meereist. Het schrijfblok en de cappuccino worden voor de eeuwigheid vastgelegd.

Ik mijmer wat terwijl de warme wind nou niet echt verkoelend werkt. De vakantieperiode is voor mij een tijd van reflectie. De bergachtige omgeving waar ik me bevind is hier heel helpend bij.

Er ontstaat nieuwe ruimte, ruimte voor doelen en ideeën.

Dit vind ik het allerleukst!

De vraag: Wat vind ik nou het allerleukst ’als het om schrijven gaat?’ stel ik mezelf ook.

Over het antwoord hoef ik niet lang na te denken.
Dat is blogs schrijven.

Op mijn laptop staan vele foto’s waarbij ik een mooi verhaal zou kunnen schrijven. Ik weet zeker dat dat voor veel mensen geldt.

Maar laat ik me voor nu beperken tot mensen die er in de zakelijke sfeer al heel lang wat mee willen, maar geen stap verder komen. Er is geen tijd voor mooie verhalen, laat staan dat er ideeën zijn voor een raak verhaal. En oh wat zou het mooi zijn om beelden kracht bij te zetten, het verhaal erachter te delen, de lezer mee te nemen in de wereld van product, dienst, mensen en ervaringen.

Het is heel gemakkelijk om die beelden lekker te laten. Ze verkleuren immers niet. Er is meer dan genoeg werk en te weinig tijd of er is wel tijd maar niet genoeg werk.

In beide gevallen blijft een feit dat verbinding met je doelgroep nodig is en nodig blijft.

Waarom zou je een blog schrijven?

Bloggen over jezelf of de mensen in je organisatie zorgt voor authenticiteit en herkenning. Het is zo’n mooie ingang om je doelgroep mee te nemen:

• in jouw verhaal
• in wat je als organisatie of ZZP-er doet
• in enthousiasme en expertise
• in passies en perikelen
• in successen en stippen aan de horizon
• in hobbels en strubbelingen
• in wat je voor mensen kunt betekenen
• in wat voor jou en je werk zo bijzonder maakt
  

Heb jij er ooit over gedacht om foto’s met verhalen te gaan delen?
Niet een keer, maar regelmatig?
Kun je wel wat hulp gebruiken?

Waarom ik je kan helpen met blogs schrijven?

Ruim 20 jaar was ik werkzaam in het bedrijfsleven.
Vele schrijfkilometers maakte ik daar. Ik leerde vooral door te luisteren en me te verdiepen in de klant, om vervolgens woorden te geven aan de boodschap die passend was bij de situatie.

Ik verliet het bedrijfsleven en begon creatief te schrijven.
Ook superleuk om te doen. Het mooie aan blogs is dat het een mengeling van creatieve en zakelijke teksten is.

Als er iets is dat ik de afgelopen jaren heb geleerd dan is het wel ‘om hulp vragen’.
Hulp heeft me zoveel verder gebracht dan dat ik ooit voor mogelijk hield. Het zorgt voor groei, zowel op persoonlijk als op zakelijk vlak. Zonder hulp zou ik nu niet staan waar ik nu ben.

Hoe mooi is het dat ik op mijn beurt weer mensen kan helpen met het schrijven van de mooiste blogs. Daar word ik blij van!!

Dus wil je mensen bereiken door te bloggen met een boodschap en word jij nou niet echt blij van schrijven?

Vraag hulp en neem contact met me op.

Het is vandaag 1 juni.  Opeens bedacht ik me vanochtend aan de keukentafel, tijdens het bijwerken van mijn website…. Wat is er dan ook alweer? Er is iets maar ik weet niet wat?

Toch wel! vandaag is het precies 6 jaar geleden.
Het was de dag van het begin van weer een rollercoaster in mijn leven. Een dag die weliswaar niet in mijn geheugen gegrift is, want anders had ik het vanochtend meteen bedacht. Het was de dag waarop ik een klein knobbeltje in mijn borst voelde.

Aan mensen, aan gezinnen die geraakt zijn door kanker hoef ik niet uit te leggen hoe groot de impact is. Op het moment waarop de rollercoaster-reis start, heb je eigenlijk geen flauw idee. Dat is maar goed ook.

Toch kan ik nu, 6 jaar later zeggen: ‘Ik ben een rijk mens.’
Ik zeg het hardop. Hoewel gezondheid iets heel ongrijpbaars wordt op het moment dat je je vitaal en sterk voelt en er een ziekte in je is, die ook nog eens levensbedreigend is, voel ik diep van binnen dat ik een gezegend mens blijf.

Ik was het namelijk al, echter heeft de ziekte met alle impact en gevolgen van dien, mijn nog meer doen beseffen hoe kostbaar het leven is. Het heeft me doen beseffen hoe belangrijk de verbinding met mensen voor mij is, terwijl ik ook iemand ben die de stilte van alleen zijn nodig heeft om op te laden. Het doet me beseffen hoe belangrijk ‘ tijd’ eigenlijk is in ons leven.

Veel mensen, en het lijken er steeds meer te worden,  zijn dagelijks met de tijd in gevecht. Ze lopen zichzelf voorbij en komen zichzelf tegen. Ook ik ben mezelf heel vaak tegengekomen de afgelopen jaren. Niet omdat ik dagelijks met de tijd in gevecht was, maar omdat ik bewust ervoor gekozen heb tijd te nemen voor rouw en om mezelf zo ongeveer opnieuw te ontdekken. Nee, dat heb ik niet alleen gedaan. Ik heb hulp gezocht, gevraagd, gevonden en gekregen. Zonder die hulp, zou ik nu niet zo in mijn schoenen staan.

Nee, ik sta niet elke dag stabiel in mijn schoenen. Kanker raakte iets in mij, het maakt labiel, onzeker en angstig en nog maar niet te spreken over de impact van naweeën en bijwerkingen van behandelingen.

Ik heb het grote geluk, dat ik heb mogen ontdekken dat schrijven mij persoonlijk helpt in mijn verwerking, het geeft me namelijk houvast. Het is niet, omdat mijn hersenen na alles wat er is gebeurd niet meer werken als daarvoor. Het is, omdat ik de ruimte heb genomen om creativiteit een kans te geven om aangeraakt te worden, zonder dat ik me er echt van bewust was.

Ik heb uren, uren en uren alleen gewandeld of alleen maar gekleurd. Gekleurd? Ja gekleurd. Ook de kleuren van de potloden op het papier zorgden letterlijk voor kleur en voor ruimte in mijn hoofd, ruimte voor woorden die ik door te schrijven een plek geef. Ik begon te bloggen, gaf woorden aan wat ik beleefde en ervoer en gaandeweg de tijd begon ik met het schrijven van gedichtjes en spreuken.

‘stipjes aan de horizon’, een nieuwe website werd bijna 2 jaar geleden geboren en inmiddels werk ik als zzp-er, schrijf zakelijk in opdracht voor zzp-ers, bedrijven en organisaties en ontwerp en verkoop wenskaarten, ook voor bedrijven en organisaties. Nee, nooit heb ik in mijn leven bedacht dat het een missie zou worden, een missie om de wereld mooier te maken met woorden die mensen met elkaar verbinden.

Inspiratie

Het gewone dagelijkse leven is wat mij voedt. Er is veel dat mij inspireert, zoals de natuur, mijn kind en ook boeken.

Het boek ‘De Keuze’ van Edith Eger heeft me nog meer doen beseffen dat er wel degelijk veel keuzes te maken zijn in het leven, ook al denk je dat dat niet zo is. Haar boek heeft mij enorm geholpen en mede voor een ommekeer gezorgd, een ommekeer weer naar vertrouwen in mijzelf, mijn lijf, mijn rol als moeder en in het leven. Een boek als dit is voor mij persoonlijk ook een voorbeeld van hulp, zelfzorg en nieuwe ontdekkingen doen die er toe bijdragen dat mijn leven, dat ons leven nieuwe richting en ander perspectief kreeg. Het heeft er mede voor gezorgd dat ik mijn passie voor schrijven heb herontdekt.

Meer nog is het de tijd die me gegeven is voor verbinding en gesprekken met alle bijzondere mensen om mijn heen en ook hen die ik ontmoet heb door het waardevolle vrijwilligerswerk dat ik ben gaan doen en de yogalessen die ik wekelijks geef.

Al deze mensen, het zijn er veel, kleuren mijn stipjes aan de horizon en zorgen voor dierbare en tijdloze herinneringen.

Ik schreef vanochtend het onderstaande gedicht:

‘Tijd’

dank je wel ‘tijd’
dat ik je heb gekregen
dat je er altijd voor me bent
je was er
om me te helpen
mijn wonden te helen
het verdriet te delen
ik wil je nog lang niet missen
jij kostbare tijd

Soms vraagt het leven eigenlijk om een ander tempo. Voor velen is het het eigen lijf door ziekte, ziekte of het overlijden van een naaste dat een signaal geeft. De impact van verlies en rouw is groot en raakt niet alleen het hart, maar vaak ook het lijf.

meebewegen

Van een misschien wel vol en druk bestaan van werkzaamheden en activiteiten die vaak vanuit de gewoonte worden gedaan, wordt er opeens gevraagd – of je wilt of niet – om werk of gewoontes los te laten en mee te bewegen met wat zich aandient. Er is niemand die je voorbereidt op wat er gaat komen. Wat vanzelfsprekend was is het opeens niet meer. Je mag er uiteindelijk helemaal je eigen weg in vinden, met of zonder ondersteuning, met vallen en opstaan. Het is een helse klus voor jou en voor je omgeving.

ziekte

Ik kan alleen maar voor mezelf spreken en mijn persoonlijke ervaring delen. Door ziekte werd ik nogmaals en nog meer gevraagd om te vertragen. Niet dat mijn leven een grote aaneenschakeling was van ‘automatische piloot activiteiten’, maar wel van ingrijpende gebeurtenissen die maakten dat ik meer aan het overleven dan aan het leven was.

ruimte is mijn redding

Ruimte is voor mij persoonlijk de redding geweest, ruimte die ik mezelf heb leren gunnen, ruimte om nog meer de innerlijke rust te vinden, om nieuwe ervaringen op te doen en om niet alleen maar te overleven, maar om weer echt te leven. Zo vond ik persoonlijk veel voldoening in schrijven.

bewuste keuze

Deels is ‘ruimte inbouwen’ inmiddels ook een bewuste keuze, omdat ik het nodig heb. Het is belangrijk voor mij. Ondanks meer rust in mijn leven is er wel eens stress en die stress wil ik de ruimte kunnen blijven bieden om tot rust te komen.

ruimte maken en ruimte nemen

Dat kan alleen ik doen door ruimte te maken of te nemen waar het kan. Ik heb, mede door beoefening van yoga, nog meer leren voelen wanneer ik tegen een grens aanloop en kies nog bewuster voor waar ik energie in steek.

Inmiddels, een aantal jaren verder durf ik hardop te zeggen dat het ruimte is die mij toekomt om er te kunnen zijn vooral voor mezelf en daardoor beter voor de mensen die mij dierbaar zijn en nodig hebben.

Zelfzorg pur sang.

Geen luxe, maar noodzaak.

Meer blogs lezen? Klik -> Blog

Toen ik tijdens een wandeling in de natuur mijmerde over een nieuwe blog kwam de titel ‘meeleven helpt’ in me op. Want ik heb de overtuiging dat dat zo is. Dat is ook een van de redenen waarom ik doe wat ik doe en er in deze blog aandacht aan schenk.

De schrijfsels die ik schrijf en de kaarten die ik maak, creëer ik omdat ik zelf heb mogen ervaren en ervaar, hoe waardevol het is dat er wordt meegeleefd en om zelf mee te leven met een ander. Toen ons gezin twee keer getroffen werd door de ziekte kanker heb ik dit heel sterk mogen ervaren. Meeleven helpt namelijk echt en het sturen van een kaartje is daar maar een klein en simpel voorbeeld van.

Je kunt altijd helpen
Ik heb het al vaker ‘geroepen’; Je kunt altijd helpen! Mijn eigen proces van woorden geven aan en rond verlies is ontstaan, omdat ik zoekende was. Zoekende naar een houvast dat niemand mij kan geven. Een houvast waar ik op terug kan vallen, een houvast dat me helpt om de rust en stilte in mezelf te hervinden, omdat deze weer eens zoek was door allerlei gebeurtenissen om me heen. Het schrijven is elke dag weer een cadeautje aan mezelf. Ik help mezelf hiermee.

We hebben elkaar nodig
En ja, je kunt ook altijd een ander helpen ook al heb je het gevoel even niet te weten hoe. Laat je gevoel spreken door het kleinste gebaar, laat weten dat je er bent voor de ander die het moeilijk heeft, eenzaam is, zich alleen voelt, pijn of verdriet heeft. En oh wat is het soms lastig om de juiste woorden te vinden.

Ik schreef het gedicht troosten, omdat verlies geen plekje nodig heeft, maar troost.

laat mij je troosten
laat mij er altijd voor je zijn
om je hand vast te houden
je tranen te zien stromen
eindeloos naar je te luisteren

laat mij je troosten
laat mij er altijd voor je zijn
om je te helpen omarmen
te leven met de pijn

Troosten is ook een prachtige vorm van helpen.
We zeggen niet snel ‘ik troost je wel’, terwijl we het wel degelijk doen. We leven mee en helpen daardoor. Want door te troosten voel je zelf en laat je de ander voelen, dat je er voor hem of haar bent.

Het is een geweldig gebaar dat helpt om pijn te verzachten.